De opruiende brieven van de te vroeg, in het kraambed gestorven Javaanse prinses Raden Adjeng Kartini (1879-1904), en vlijmscherpe teksten van de springlevende Indonesische activiste, schrijfster en journaliste Ayu Utami (Bogor, 1968), dit zijn de uitgangspunten voor een fonkelnieuwe muziektheatervoorstelling van Boudewijn Tarenskeen en Jonás Bisquert voor gamelanensemble Gending, het DoelenKwartet, sopraan Bernadeta Astari en actrice Romy Roelofsen. 

Vier maal een bevrijdende moord - Rache is een muzikaal-theatrale voorstelling van vier scènes voor solistenensemble ELECTRA, gecomponeerd en geschreven door Boudewijn Tarenskeen en gedramatiseerd door de musici zelf. Zij laten hun vondsten fijnslijpen door artistieke zwaargewichten aan de zijlijn - een scenograaf, een regisseur, een dramaturg en een podiumbeest. De vergadering van componist, musici en theatermensen die Rache tot stand brengen mag gerust een dream team heten.

Dit jaar beleeft Ton Koopman deo volente (dit zal Onze Lieve Heer deze hoeder van de goddelijke muziek toch zeker gunnen) zijn vijfenzeventigste verjaardag. Bovendien bestaat zijn orkest veertig jaar en zijn koor (ruim) vijfentwintig - meer dan voldoende redenen voor een feestelijk concert op 4 oktober in het Muziekgebouw aan ’t IJ.

Trots. Mooi. Lijdzaam. Grappig. Mannelijk. Lelijk. Slachtoffer. Dader. Sexy. Bizar. Boos. Zwak. Hoer. Sterk. Fragiel. Fantastisch. In Fantastic women toont een internationaal gezelschap van tien vrouwen in tien nieuwe liederen de absurde realiteit van het vrouw-zijn.

In een gedeconstrueerd liedrecital claimen sopraan Bauwien van der Meer en pianiste Caecilia Boschman een plaats voor zichzelf, voor de tien vrouwen die de muziek in deze voorstelling schreven en voor alle vrouwen wereldwijd. Geïnspireerd door de heldinnen Maya Angelou, Sylvia Plath, Hannah Gadsby en Mathilde Wesendonck spelen zij Fantastic women,een poëtische stand up die geen aanklacht is maar een podium voor de fantastische vrouw. Regisseur Jorinde Keesmaat smeedt bizarre feiten en humor, pure provocatie en bewondering samen tot een persoonlijk monument voor de self made woman met al haar twijfel en haar leed, haar strijd en haar succes.

In zijn fascinatie voor godsteksten beperkt Boudewijn Tarenskeen zich niet langer tot de taal en context van lang vervlogen tijden. Gemotiveerd door zijn interesse in het debat over secularisatie en godsdienstig fundamentalisme vroeg hij acht vooraanstaande Nederlandse schrijvers een psalm te schrijven, teneinde ‘het domein van de canon te verlaten en plaats te maken voor actuele zienswijzen’. Ze zeiden ja. Zeven zangers zullen de psalmen zingen, met interrupties van een musicalster, bij de klanken van een orgel, in kerken liefst. 

Clashes for bells, voice and electronics
Vijftig hangende bellen, uit Japan, Birma, Tibet en Londen, plus door Hans van Koolwijk gemaakte fragiele exemplaren van bone china porselein zijn instrumenten om te bespelen, maar lijken ook een eigen leven te leiden. Hangend aan lange, dunne draden beweegt iedere bel vrij, maar niet onafhankelijk van zijn buren. Nu eens jagen ze elkaar op, dan weer schampen ze elkaar delicaat. Soms lijken ze elkaar opzettelijk te mijden om dan ineens gewelddadig botsen. Ieder contact geeft heldere klanken die klinken als boodschappen uit een andere wereld.

Ein düsterer Liederabend voller Seelenkratzer. Romantik anno 2015. Der niederländische Komponist Boudewijn Tarenskeen schrieb eine bemerkenswerte Neukomposition von Schuberts berühmten Winterreise. Er lässt seine Partitur singen, weinen, knirschen, tanzen, hämmern und flüstern.

Fausto Romitelli’s Professor Bad Trip is een algemeen erkend hoogtepunt in het componeren van de afgelopen twintig jaar, en bovendien het eerste muzikale meesterwerk dat in de eenentwintigste eeuw werd voltooid. Wonderlijk genoeg is deze briljante vervlechting van uitgebalanceerde klanksynthese en verzengende rockmuziek nog nooit in zijn geheel in Nederland te horen en te zien geweest.

Moeder Ravage is muziektheater over de bedenkelijke mechanismes en ideologieën die oorlogen voeden. Een rechttoe-rechtaan anti-oorlogsdrama is het zeker niet, een indringend pleidooi tegen gemakzuchtig oorlogsdenken nadrukkelijk wel. Met in de hoofdrollen een moeder en haar kroost, vrij naar Bertolt Brecht’s Mutter Courage und ihre Kinder. Heel vrij. Want veel abstracter. Aanzienlijk muzikaler ook.